ﻫ

آن سال ها
تمام جهان
 کف دستی برای دویدن من بود
شب های امتحان اینه
 حتی هزار کوچه سنگ
اصلا اسمی از شکستن نداشت
 همیشه همین بود
 همیشه آخرین ساعات همهمه
آموزگاری خسته می آمد
 دستمالی از غبار آب و
شست و شوی نور برمی داشت
تمام تخته سیاه را
 از ترجمه ی بی پایان ترکه ها پاک می کرد
بعد رو به اولین اشاره می گفت
هفت پروانه رفته اند
 خانه گلی که به آن بنفشه می گویند
 قرار است بی هیچ تردیدی
ناگهان از طعم بوسه به باران برسند
 حالا پیدا کنید امروز چندم اردی بهشت انار و قند و علاقه است ؟
این یعنی معادله ی آسان عشق
و ما تنبل بودیم
 مسئله مشکل بود
مشکل بود مثل نوشتن نخستین نامه
با شرم قشنگ همان
در پیچ سینه به سینه شدن در شبی بی گاه
که کوچه تنگ بود و بی پایان بود
 هم لبریز عطر هر چه از او
ما بوی باران می دادیم
بوسه یعنی تمام کار
و کار تمام بود
 و بنفشه اسم دختر دریا بود
و آن هفت پروانه
هفت خط آخر همین ترانه ... که خوانده اید
آقا ... من معادله را حل کردم
 اجازه هست بروم آب بخورم ؟
حالا این سال ها
 هر کف دستی برای من
جهان بی پایانی است
 با مرده ی کهن سال شاعری خسته
 که روی دل و دست بسته ام مانده است
 مشق های مجبور نوشتنم
تمام از خواب ترکه خط خورده اند
بنفشه در باد و
 پروانه ها مرده و
 اینه... تاریک است
 دیگر چه یک سنگ و
 چه کوچه ای که هزار
شب همه شب
شب امتحان شکستن من است
و این یعنی معادله ی دشوار زندگی
حالا اجازه هست بروم
پرده از دو دویده ی دریا بردارم و
 از خیر این خواب بی گریه بگذرم ؟